แล้วที่ผ่านมามิวเป็นไงบ้าง
我搬走後 你過得怎樣?
ก็ดี เล่นดนตรีหนุกดี
還可以 玩音樂很有趣
แล้วอยู่คนเดียวไม่เหงาบ้างเหรอ
一個人 不孤單嗎?
เหงาจนน่ากลัว
孤單得可怕
แล้วมันเป็นไง เหงาจนน่ากลัว
孤單得可怕 是什麼感覺?
ก็อย่างตอนเด็กๆ ความเหงาคือไม่มีเพื่อนใช่ปเะ
小時候 孤單就是沒有朋友 對吧
แต่พอโตขึ้นน่ะ
長大了
ความเหงามันเหี้ยกว่านั้นมาก
孤單不只是沒有朋友…要更嚴重
แล้วมันเหี้ยใส่มิวยังไงล่ะ
有多嚴重?
ไม่รู้จะบอกยังไงดี
我也不知道該怎么說
แต่มันเริ่มตอนประมาณซัมเมอร์
應該是從…那個夏天開始
ตอนเรากำลังจะขึ้น ม.2
我們要上國中二年級
ป๊าพาอาม่าไปไหนก็ไม่รู้ ตั้งสามสี่วัน
爸爸把阿嬤帶走 消失了三四天
แล้วพอวันที่แกกลับมานะ ไง เพื่อน
她回來的時候… 怎么了?好朋友
ได้ข่าวว่าอาม่าไม่อยู่ เพื่อนเกเรเหรอ
聽說阿嬤不在的時候 好朋友淘氣不聽話
มันไม่ง่ายเลยนะ
真的很難
เพราะยิ่งผ่านไปนานๆน่ะ
時間過得的越久
เราก็ยิ่งคิดถึงอามา
我就越想阿嬤
เราก็เลยตั้งคำถามขึ้นว่า
我於是問我自己
ถ้าเรารักใครมากๆ
如果我們很愛很愛一個人
เราจะทนได้เหรอ
我們能受得了嗎?
ถ้าวันนึง เราต้องเสียเค้าไป
如果有一天…我們要失去他
แล้วไอ้ การจากลา มันก็เป็นส่วนนึงของชีวิต
離別…也許是生命的一部分
โต้งก็รู้ดี
你也經歷過
มันจะเป็นไปได้เหรอโต้ง
tong 你說可能嗎?
ที่เราจะรักใคร โดยไม่กลัวการสูญเสีย
愛一個人 卻不擔心會失去他
แต่อีกใจนึงก็คิดว่า
另一個聲音又問我
แล้วมันจะเป็นไปได้เหรอ ที่เราจะอยู่ได้โดยไม่รักใครเลย
不愛誰 一個人生活下去 可能嗎?
นี่แหละ คือความเหงา
這…就是孤單
เราอยู่กับมันมาห้าปี
我孤單了五年
ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามันทำร้ายเรายังไง
我怎么會不知道孤單有多可怕
แล้วชีวิตที่เหลือของเราล่ะ
我還剩下的人生呢?